همیشه چهره او روبروی من است...!!!

همیشه چهره ی او روبروی من است.در هیاهو، در سکوت، در سجود، در رکوع، در قنوت...

گاهی فراموش می کنم که هوشیارم یا ....

آنقدر خاطرش برایم عزیز است که هنگام فکر کردن به او، ذهنم را غرق امواج متلاطم اقیانوس افکارم میکند.

شاید دلیل نبودنش، اشتباهات من است.

شاید دلیل نداشتنش، نخواستن اوست.

شاید اصلاً تنها نباشد.

شاید من احساسی غلط دارم و این منم که تنهایم.

شاید غرورم اجازه نمی دهد که باور کنم تنهایم...

دارم نوایی می شنوم، دارد با افکارم بازی میکند...!!! گلبانگ اذان است...

و در انتها یک سوال:

من به او فکر می کنم، آیا روزی او به من فکر خواهد کرد؟

(رونوشت از یادداشت های  دکتر مهدی مظفری)