خوشا به حالت ای روستایی

اون قدیما که تازه اومده بودیم مازندران ( یعنی یه چیزی حدود 10 – 12 سال پیش ) توی یه روستای خیلی ساکت و آروم ساکن بودیم.

اون روستا طبیعت خیلی قشنگی داشت.مردم ساده و بی آلایش و مهربون، هموای پاک، شالیزارهای خیلی بزرگ و پهن که بوی برنجشون را میشد تمام روز احساس کرد، سبزه زار های مرطوب، درختای پرتقال و نارنج....

شاید فکر کنید دارم یه سرزمین خیالی یا یه داستان را تعریف می کنم ولی اون روستا همه ویژگی های قشنگ و رویایی را داشت.

خونه ما یه ساختمون قدیمی 150 متری بود که وسط یه باغ 800 متری قرار داشت.اون باغ پر بود از درختای پرتقال و نارنج و نارنگی.یه درخت گوجه سبز( آلوچه) و یه درخت ازگیل هم داشت.

حدود دو سال اونجا ساکن بودیم و بعد اومدیم شهر...

و این اومدن به شهر ما را از همه اون نعمت ها محروم کرد.

امروز صبح که داشتم میرفتم سرکار وقتی سروصدای ترافیک و داد و هوار مردم و شلوغی پیاده رو ها را دیدم به اندازه همه عمرم حسرت اون خونه و اون روستا را خوردم.

میگند مردم شهرنشین متمدنند.یک تار موی روستاهای شمال و طبیعت آرومش می ارزه به تمام تمدن بشر توی شهرهایی که حتی نمیشه توی هواش یه نفس عمیق کشید.

پاورقی نامه:

گفته بودی که چرا محو تماشای منی

آنچنان مات، که یک دم مژه بر هم نزنی

مژه بر هم نزنم، تا که زدستم نرود

ناز چشم تو، به قدر م‍‍‍‍‍‍‍ژه بر هم زدنی