مریم مقدس، مریم مجدلیه

به شما پیشنهاد میکنم مطلب زیر را نخونید...!!!!

وقتی ذهن و روحی بیماره، نوشته هاش هم بیماره.شاید واگیر داشته باشه.

.

.

.

.

بهانه های زیادی وجود داره که آدم دلتنگ بشه.دوری، فقر، غربت، تنهایی.... که هر کدومش خیلی سخته.

ولی گاهی وقتا آدم دلش واسه خودش تنگ میشه. شاید بخاطر اینه که مجبوریم از بعضی رفتارها تبعیت کنیم و یه جورایی تقلید. مثل این که آدم مجبور باشه در مسیر جریان آب شنا کنه.شاید همین همسویی با جریان رودخونه زندگیه که روح آدم را بیمار میکنه...

آدم وقتی کودکی و نوجوانی را پشت سر میزاره نگاهش عوض میشه.نسبت به همه چیز نگاهش و برداشتش عوض میشه.حتی نگاهش نسبت به خودش...

مدتی هست که به خودم فکر میکنم.به گذشته، به حال، به آینده، به روحم...

به یک نتیجه بزرگ رسیدم:

روح من یک مریم مقدس بود. با گذشت سالها اکنون از آن مریم مقدس فقط مریم مانده، اما نه مقدس بلکه مریم مجدلیه.انگار او را در شام آخر دیده اند...

دیروز روحم مریم مقدس بود، امروز مریم مجدلیه، فردا...!!!!